Ijsbloemen,

En staan er nu ijsbloemen op je ramen
kan de kilte verdreven worden
die eenzaamheid impliceerd,
verwarmt ons zijn het diepste van je ziel
wetend nu dat een oude vriendschap herbloeit,
spijt van verloren tijd,
maar smelten niet alle wegen samen
daar waar verleden en heden samenhokken,
gewoon wetend het was goed
sporen nalatend in de toekomst
en misschien heel misschien
slagen we erin een overgetelijke
verbondenheidsgeschiedenis neer te pennen,
die eenzaamheid verdrijven kan,
gezichten laat lachen
dansend op het ritme van de Oldies
laat ons schrijven want woorden worden niet uitgewist,
en ogen die verder kijken
dan de ijsbloemen op het raam
weten dat golven sterker maken
en dat wat éénmaal bedoeld was verbonden te zijn
alleen maar krachtiger wordt doorheen de tijd,
en water en zee
ze blijven elkaar zoeken
en zullen uiteindelijk elkaar steeds terugvinden
het is zo bedoeld!!!

Voor alle vrienden!!!
Lydia