Te zwaar om dragen
Te zwaar om dragen
er was die tranenvloed
met dof en droef gesnik
het meewarig knikken
alsof vreemden het begrijpen
het was niet te begrijpen
vooral niet door de mama
negen maanden blij gevoel
en nu dit onmetelijk drama
het roze lichaampje eeuwig stil
nieuw leven plots geweken
niemand wist waarom
afgesneden van de levensbron
tranen welden steeds opnieuw
de herinnering was koud
koud als dat wezentje nu
droevig mooi als een geknakte roos
het kleintje was een ster geworden
een der velen en herkenbaar
voor hen die wilden kijken
tussen de tranen door
ela
er was die tranenvloed
met dof en droef gesnik
het meewarig knikken
alsof vreemden het begrijpen
het was niet te begrijpen
vooral niet door de mama
negen maanden blij gevoel
en nu dit onmetelijk drama
het roze lichaampje eeuwig stil
nieuw leven plots geweken
niemand wist waarom
afgesneden van de levensbron
tranen welden steeds opnieuw
de herinnering was koud
koud als dat wezentje nu
droevig mooi als een geknakte roos
het kleintje was een ster geworden
een der velen en herkenbaar
voor hen die wilden kijken
tussen de tranen door
ela
Reacties op dit gedicht
| goldenchild: | Dinsdag, augustus 24, 2010 18:41 |
| mooi gezegd ela!!!! x eddie | |
| verhavert: | Maandag, augustus 23, 2010 20:29 |
| zo stilmakend mijn gedachten gaan naar mijn vriendin die een jaar geleden haar zoontje heeft verloren (9maand)door wiegedood. Is zo verschrikkelijk je kind te moeten afgeven knufff |
|
| vivika: | Maandag, augustus 23, 2010 19:14 |
| knuff | |
| Jacky Van den Berghe: | Maandag, augustus 23, 2010 14:25 |
| Ik heb het zelf ook meegemaakt, als vader dan. Dit verdriet is immens en absoluut, dat het een sterretje geworden is, is een overstijgende troost. En... het blijft levenslang in je hart! Maar te zwaar om dragen, inderdaad. Dit meevoelen troost met veel warmte. Liefs, Jacky |
|
| Oorlam: | Maandag, augustus 23, 2010 11:49 |
| ...goed neergezet | |
| Huting: | Maandag, augustus 23, 2010 11:38 |
| Ontroerend,ik voel het verdriet in die woorden. Liefs, Doortje |
|
| Anneke Bakker: | Maandag, augustus 23, 2010 07:34 |
| Een teer bloempje dat niet tot bloei mag komen. Ontroerend mooi geschreven Ela. Lieve groet Anneke |
|
| windwhisper: | Maandag, augustus 23, 2010 07:34 |
| zo droef, pijnlijk het meevoelen met ongrijpbaar verdriet lieve groet Cobie |
|
| P.S. de Winter: | Maandag, augustus 23, 2010 00:44 |
| verlies is altijd moeilijk en zeker een vroeggestorven kind is heel pijnlijk, alsof er een jong godje niet aan de stervelijkheid kon ontsnappen, zijn of haar liefde in het hart en de ster in gedachte is een welkomen troost in een anders zo leeg bestaan zonder de vreugde van het pasgeboren kind | |
| switi lobi: | Maandag, augustus 23, 2010 00:44 |
| Zulk een overlijden is extra schrijnend.. juist omdat je het gevoel hebt dat jij je kind niet behoort te overleven:( Raak geschreven beste ela. Liefs en slaap lekker, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ela |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 23 augustus 2010 | ||
| Thema's: | ||