met trots en ook verwondering.
ik merk dat je steeds meer op ons gaat lijken,
eerst baby, peuter, puber; gedaanteverandering.
Je bent het beste van ons samen.
Van ons samen ben jij één geheel.
Heel bijzonder zoals elke ouder kan beamen
Gelijkenis, zowel fysiek als emotioneel.
Je bent nu zelfs mijn collega, maar toch nog veel meer mijn kind.
Het leven is onvoorspelbaar maar heeft soms mooie bochten.
Ik laat je verder los, ik zie dat jij je weg wel vindt
Volwassen, kalm en vrijgevochten,
een zelfstandige jonge vrouw,
maar stiekem nog steeds mijn kleine meisje waar ik heel veel van hou.
empty-hands: | Dinsdag, december 06, 2011 12:03 |
Tja, al is dit al een ''oud'' gedicht, het raakte me. Voor een ouder lijkt het wel of kinderen nooit volwassen worden, heel herkenbaar. Een pappa. | |
Hilly N: | Zaterdag, september 04, 2010 09:57 |
Wat mooi. Groet, Hilly |
|
Kroontjespen: | Zondag, augustus 29, 2010 14:30 |
Dit is de kroon op het moederschap he? heel mooi verwoord, een kus van mij | |
Auteur: Chatterley | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 28 augustus 2010 | ||
Thema's: |