Het huis
Het huis
legt sneeuw in zijn tuin,
spuwt rook uit zijn kruin.
Moeders leggen er hun kinderen,
kinderen leggen weer moeders,
enzovoort,
enzovoort…
en het huis verscherpt zijn blik,
ruiten worden gewassen,
kinderen steekt men in jassen,
laarzen moeten passen,
schoenen moet men boenen.
Ik lach,
reik hem mijn hand,
maar hij heeft me afgedankt,
op de stoep sta ik,
groot vuil,
ik lach,
het huis weet dat ik huil.
Reacties op dit gedicht
| IlseB: | Vrijdag, februari 18, 2011 09:24 |
| Bedankt voor je poëtische reactie, Hans, een gedichtje op zich. | |
| Hans Winter: | Donderdag, februari 17, 2011 20:02 |
| het huis dat je eens geborgen nu buiten laat staan, komt het dan toch alleen op momenten, telkens herkend nog, van mensen aan. hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: IlseB | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 17 februari 2011 | ||
| Thema's: | ||