Vaarwel
Hûs
ik sis dy
farwol
de bêden, de flier
dêr’t wy op leine, stiene
en ús dingen diene
ik wol dit net, ik wie in skyldpad
myn hûs op ‘e rêch en yn
de efterholle de sêfte tekken fan wolle
at ik fuort wie, gie der in skel
in lûd dat al mar oan
my it hert belle, en no,
sunder erch, sunder mis
sil it wêze dat ik dy foar altyd
misse moat, om’t der wetten binne
dêr’t ik net omhinne kin
myn leafste, myn hert, dy nim ik mei
mar nea wer kin ik troch dyn strjitte gean
myn libben, myn rike bestean
de widze, de tafel, keamers
fan myn hert, it falt net mei
it kin net oars, ik moat út de wei.
Huis
Ik zeg je
vaarwel
de bedden, de vloer
waar wij op lagen, stonden
en onze dingen deden
ik wil dit niet, ik was een schildpad
mijn huis op m’n rug en in
het achterhoofd de zachte deken van wol
als ik weg was, ging er een schel
een geluid dat alsmaar door
mijn hart belde, en nu,
zonder erg, zonder mis
zal het zijn dat ik je voor altijd
moet missen, omdat er wetten zijn
waar ik niet onderuit kan
mijn liefste, mijn hart, jou neem ik mee
maar nooit kan ik meer door je straat gaan
mijn leven, mijn rijke bestaan
de wieg, de tafel, kamers
van mijn hart, het valt niet mee
het kan niet anders, ik moet hier vandaan.
ik sis dy
farwol
de bêden, de flier
dêr’t wy op leine, stiene
en ús dingen diene
ik wol dit net, ik wie in skyldpad
myn hûs op ‘e rêch en yn
de efterholle de sêfte tekken fan wolle
at ik fuort wie, gie der in skel
in lûd dat al mar oan
my it hert belle, en no,
sunder erch, sunder mis
sil it wêze dat ik dy foar altyd
misse moat, om’t der wetten binne
dêr’t ik net omhinne kin
myn leafste, myn hert, dy nim ik mei
mar nea wer kin ik troch dyn strjitte gean
myn libben, myn rike bestean
de widze, de tafel, keamers
fan myn hert, it falt net mei
it kin net oars, ik moat út de wei.
Huis
Ik zeg je
vaarwel
de bedden, de vloer
waar wij op lagen, stonden
en onze dingen deden
ik wil dit niet, ik was een schildpad
mijn huis op m’n rug en in
het achterhoofd de zachte deken van wol
als ik weg was, ging er een schel
een geluid dat alsmaar door
mijn hart belde, en nu,
zonder erg, zonder mis
zal het zijn dat ik je voor altijd
moet missen, omdat er wetten zijn
waar ik niet onderuit kan
mijn liefste, mijn hart, jou neem ik mee
maar nooit kan ik meer door je straat gaan
mijn leven, mijn rijke bestaan
de wieg, de tafel, kamers
van mijn hart, het valt niet mee
het kan niet anders, ik moet hier vandaan.
Reacties op dit gedicht
| september: | Vrijdag, februari 02, 2024 20:56 |
| Een heel mooi en schrijnend gedicht. Een huis is belangrijk. Warme groet. | |
| Frommes: | Donderdag, november 06, 2014 21:11 |
| Tankewol, Christina, Angelina en Waterval. Het is nog niet zo ver, ons huurhuis dreigt gesloopt te worden zonder dat er een nieuw huis gebouwd gaat worden. We proberen het besluit aan te vechten, maar soms hollen de gedachten en gevoelens al voor me uit... |
|
| christina: | Dinsdag, november 04, 2014 22:24 |
| ik winskje dy dochs soad lok yn it nije hûs ..mar wit wat it is en hoe it fielt | |
| Angelina Lavender: | Dinsdag, november 04, 2014 16:07 |
| prachtig geschreven en veel geluk ! | |
| waterval: | Dinsdag, november 04, 2014 15:42 |
| ook al kan het niet anders, het is altijd moeilijk om een stuk van je leven achter te laten... ~~~waterval~~~ |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Frommes | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 03 november 2014 | ||
| Thema's: | ||