Liefde en onzekerheid

Je werd stil
lichaamstaal spreekt boekdelen
wilde niet meer spelen
zoals wij altijd deden

Ik zag allang
dat er wat was
maar wachtte het
nog even af

Je trok je terug
leek bang voor mijn aanraking
grote ogen
als een kind in het nauw

Ik kon het niet meer aan
en begon over ons
je sprak niet
maar ik zag het verdriet

opeens zei jij
als het niet goed met je gaat
dan word ik kwaad
kan het niet aan
om je zo te zien staan

Ik zei tegen jou
beter worden kost tijd
maar ik geef niet op
als jij dat ook niet doet

De volgende dag
zag ik een lach
ik had een goede dag
wat jou naar mij toebracht

Je keek weer verliefd
ogen die straalden
hield mij stevig vast
om niet meer los te laten

Geschreven door

* Rooz *

Reacties op dit gedicht

* Rooz * vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

ILse Bruintjes:	Zaterdag, augustus 29, 2015 11:53
samen vechtend door het leven met liefde . mooi gedicht...

teun hoek:	Dinsdag, augustus 25, 2015 19:23
Samen, begrijp ik, door de angst naar genezing. Sterkte. th

Over dit gedicht

Auteur: * Rooz *
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 25 augustus 2015
Thema's: [Angst] [Houden van] [Verdriet]