Onze levensreis
Onze levensreis begon als kind
Toen we nog geheel afhankelijk waren
En niets in deze wereld hadden ervaren
We werden gekoesterd en bemind.
Na verloop van jaren werden we zelfstandig
We moesten onze levensweg zelf bepalen
Dat ging dan vaak over bergen en door dalen
En we vervolgden onze reis eigenhandig.
De tijd droeg ons naar de ouderdom
Die gepaard ging met vallen en opstaan
Met vreugde, verdriet en soms een traan
De reis gaat door en keert nooit weerom.
Het einddoel van onze reis is naar God
Hij blijft onze Gids op ons levenspad
Ook wanneer het soms eens tegenzat
Was Hij steeds betrokken met ons lot.
Fedde Nicolai
Reacties op dit gedicht
| Fedde Nicolai: | Donderdag, maart 16, 2017 13:53 |
| Aan september Bedankt voor jouw mooie reactie. Met een vriendelijke groet, Fedde |
|
| september: | Dinsdag, maart 14, 2017 20:06 |
| Een mooi beschreven reis in dit gedicht Fedde. Waarin we nooit echt alleen hoeven te zijn. Het doet iets in mijn gevoel als ik lees..Liefs | |
| Fedde Nicolai: | Dinsdag, maart 14, 2017 19:12 |
| Dag Clarice Ja, de reis kan nog lang duren, we weten niet wanneer het einddoel is bereikt. Bedankt voor het compliment. Met een vriendelijke groet, Fedde |
|
| Clarice: | Dinsdag, maart 14, 2017 14:15 |
| Hopelijk mag de reis nog even duren, naar waar ze ook gaat.. Mooi geschreven, gts Clarice | |
Over dit gedicht
| Auteur: Fedde Nicolai | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 13 maart 2017 | ||
| Thema's: | ||