Breda, stad waar ik bijna mijn halve leven heb gewoond

Er opgegroeid, verrast, verward in een geromantiseerd reuzenrad

Alle inspanningen voor een volwaardig leven nooit beloond

Alle wegen kende ik er goed behalve die van het sociale levenspad

Mijn ouders, enige veilig toevluchtsoord aan de stadsrand

Op school werd ik steeds slimmer maar bleef er ronddolen

Fietsend heel Breda gelucht, een diepe band met de band

Maar ludiek lopend door de stad werd mijn hart nooit gestolen

Mijn geinig gezicht werd soms door iedereen gezien op de markt

Maar konden mijn lange tenen het stadse, sociale tempo niet bijbenen

Werk en studie zoekend mijn flair onhandig bij elkaar geharkt

Vele lieve, kritische woorden gehoord die het niet echt menen

Toekomstdromen opgeklopt door vriendschappelijk maar vaag vertrouwen

Oogverblindend mooie gebouwen verkleurden mijn lange termijn horizon

Onbewust verschuilend achter veilige muren op zoek naar vrouwen

Therapie bij de diepst verborgen Bredanaars bij wie ik me bezon

Maar door het niet zien van het uiteindelijk zelf moeten doen liep ik naast mijn schoen

Breda bleek niet breed genoeg, ging naar het noorden waar ik eindelijk oprechte, wijze stemmen hoorde

Nieuwe steden gingen mijn wegen verbreden, maar zag weer niet de levenskern in elke minuut tot aan het miljoen

Geen een nieuwe woonplaats die al mijn levenswensen effectief aanboorde tot elk ochtendgloren dat me bekoorde

Elke nieuwe stad heeft unieke bakstenen als grenen op weg naar een leven zonder constant te lopen op je tenen

En elke nieuwe buur betaalt mijn rekening soms duur door me te laten struikelen over draden die keihard verraden

Geen een stad idealiseren liet me Breda doorbreken van gedenkstenen die stadse nostalgie ontroerend lieten wenen

In steden steeds wijzer herstellen van levensschade leerde me in Breda's eeuwige, nuttige herinneringen baden