Mijn eigen dochter,
mijn eerste kind.
Wie had dit ooit verwacht.
Ik die je altijd heb bemind.
Tot enkele jaren geleden,
steeds meer dingen vielen op.
Je verwaarloosde jezelf en later ook je kindjes.
Dat vond ik echt niet tof.
Op den duur ging het niet langer,
en werden na een melding van veilig thuis..
Je kinderen afgenomen.
Iets wat je niemand toewenst niet in hun stoudste dromen.
Je had het kunnen voorkomen,
maar wist alleen niet meer hoe.
Helaas kroop je in je slachtoffer rol,
je kon er niets aan doen.
Ik ben voor je kinderen opgekomen,
heb twee jaar met liefde voor ze klaar gestaan.
Nu willen ze weer bij mama wonen,
en zullen ze bijna weer weg gaan.
Ik hoop toch echt dat t niet te vroeg is,
en dat je weer de mama kunt zijn..
Die je dames verdienen,
ze droegen al zoveel pijn.
Ze verdienen dat het goed gaat,
toch ben ik nog niet overtuigd.
Ooit hoop ik dat je gaat beseffen,
dat deze(mama) oma altijd voor haar kinderen/kleinkinderen klaar staat!
BWVL