het ontwaken van deze beelden draagt emoties in een stilte voorbij over de deining terwijl ze nog vormloos zijn tot ik ze voor jou voelbaar maak voor even zonder ogen zonder gezicht en ongepolijst dan mat glanzend vervloeiend met een zachte lijn tot wat in het bloeien langzaam vrij wil komen naar de dagelijkse werkelijkheid en liefde hoort hierbij als de kern van ons ontstaan beleven nog is daar iets van verlorenheid in te vinden en als een reisroute steeds opnieuw te her-lijnen maar ook daarna blijft het zoeken naar wat beschermt voelt en langzaam bloeit tot een geheel nieuw ontwakend open bloeiend in een oude taal licht dans spiegelglans van het breekbaar porselein in vlindervleugels bijna transparant verweven droom en verlangen samen een beeldverhaal van handen stil nabij want heimwee laat de vrije ziel reizen naar dagen van zon en muziek door een nog onbepaald moment wat ik je wil zeggen ik had jou deze woorden niet moeten schrijven enkel tekenen in zand fluister bloeiend als een lied onvergeten en tijdloos in het hart gegrift want de zee herinnert mij even hard te voelen elke spat en dromen breken soms als golven om daarin opnieuw te ontstaan terwijl je er elke emotie in herkent na het vallen van één nacht